دوست

من درد تو را ز دست آسان ندهم

دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم

از دوست به یادگار دردی دارم

کان درد به صد هزار درمان ندهم

 

 هرگاه که ازجور روزگار و رسوایی میان مردمان در گوشه ای تنها بر بینوایی خود اشک می ریزم و گوش ناشنوای آسمان را با فریادهای بی حاصل خویش آزار می دهم برخود می نگرم و بر اقبال بد حویش نفرین می فرستم و آرزومی کنم که ای کاش چون دیگری بودم که دلش از من امیدوارتر و قامتش موزون تر و دوستانش بیشتر است و ای کاش هنر این یک و شکوه و شوکت آن دیگری از آن من بود و در این اوصاف چنان خود را محروم می بینم که حتی از آنچه بیشترین نصیب را برده ام کمترین خرسندی احساس نمی کنم اما در همین حال که خود را چنین خوار و حقیر می بینم از بخت نیک حالی به یاد تو می افتم و آن گاه روح من همچون چکاوک سحرخیز بامدادان ازخاک تیره اوج گرفته و بر دروازه بهشت سرود می خواند و با یاد عشق تو چنان دولت و منزلتی به من رو می کندکه شان سلطانی به چشمم خوار می آید و از سودای مقام خود با سلاطین عاردارم

                                                         شکسپیر