علم و معرفت

می اندیشم . پس هستم

علم و معرفت

می اندیشم . پس هستم

به شکرانه شروع ترم

ابر وباد و مه و خورشید و فلک درکارند

                           بچه ها درس بخونید دکترا بیکارند


*****



سپاس بیکران و ستایش بی امان دانشگاه را ، که ترکش موجب بی مدرکی است و به کلاس اندرش مزید در به دری ، هر ترمی که آغاز می شود موجب پرداخت زر از جانب پدر است و چون به پایان رسد مایه ضرر ، پس در هر سالی دو ترم موجود است و بر هر ترمی شهریه ای واجب .


از جیب و دخل که بر آید  

         کز عهده خرجش به در آید

بنده همان به که ز نمره خویش

         عذر به درگاه خدای آورد

ورنه سزاوار خداوندیش

         کس نتواند که بجای آورد


****

ودر پایان


نصیحتی کنمت بشنو و پندبگیر         که با رضایی هیچگاه درس مگیر



نظرات 14 + ارسال نظر
فاطمه صالح شوشتری پنج‌شنبه 1 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 02:10 ب.ظ

سلام

آخ گفتی استاد
هنوز نمره های ترم قبل خشک نشده ترم جدید شروع شد

اما همین که افتخاره شاگردیتون رو داریم انرژی میده بهمون

مرضی پنج‌شنبه 1 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 05:19 ب.ظ http://manwaman.blogsky.com/

هییییی

توکلی جمعه 2 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 10:02 ق.ظ

سلام استاد

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند.
بچه جان درس نخوان دیپلمه ها بی کارند.
استاد ببخشید ...

توکلی جمعه 2 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 01:45 ب.ظ

ﺁﻥ ﮐﻪ " ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ " ... " ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺗﻮﻟﺪﺵ "
ﯾﺎﺩﺕ ﻣﺎﻧﺪﻩ ....
ﺁﻧﮑﻪ " ﺭﻫﺎﯾﺖ " ﮐﺮﺩ ﺗﺎﺭﯾﺦ " ﺁﻣﺪﻧﺶ "
ﻭ "ﺭﻓﺘﻨﺶ ..."ﺩﻗﯿﻖ
ﻭ ﺁﻧﮑﻪ " ﺍﺣﺴﺎﺳﺖ " ﺭﺍ ﺑــﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺖ ...
ﻟﺤﻈﻪ ﺑــﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﺭﺍ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭ ﯾﺎﺩ
ﺩﺍﺭﯼ ... !
ﺍﻣﺎ .....
ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﻄﺮﯼ ﺩﺭ ﺗﺎﺭیخ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑـﻪ ﻧﺎﻣﺶ
ﺯﺩﻩ ﺍﯼ !!

توکلی جمعه 2 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 02:11 ب.ظ

خدا را محتسب ما را به فریاد دف و نی بخش

که ساز شرع از این افسانه بی قانون نخواهد نشد

شراب لعل و جای امن و یار مهربان ساقی

دلا کی به شود کارت اگر اکنون نخواهد شد.

« حافظ »

توکلی شنبه 3 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 09:34 ق.ظ

هله عاشقان بشارت که نماند این جدایی
برسد وصال دولت بکند خدا خدایی
ز کرم مزید آید دو هزار عید آید
دو جهان مرید آید تو هنوز خود کجایی
شکر وفا بکاری سر روح را بخاری
ز زمانه عار داری به نهم فلک برآیی
کرمت به خود کشاند به مراد دل رساند
غم این و آن نماند بدهد صفا صفایی
هله عاشقان صادق مروید جز موافق
که سعادتی است سابق ز درون باوفایی
به مقام خاک بودی سفر نهان نمودی
چو به آدمی رسیدی هله تا به این نپایی
تو مسافری روان کن سفری بر آسمان کن
تو بجنب پاره پاره که خدا دهد رهایی
بنگر به قطره خون که دلش لقب نهادی
که بگشت گرد عالم نه ز راه پر و پایی
نفسی روی به مغرب نفسی روی به مشرق
نفسی به عرش و کرسی که ز نور اولیایی
بنگر به نور دیده که زند بر آسمان‌ها
به کسی که نور دادش بنمای آشنایی
خمش از سخن گزاری تو مگر قدم نداری
تو اگر بزرگواری چه اسیر تنگنایی

توکلی شنبه 3 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 11:51 ق.ظ

ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺧﺪﺍ ﭼﻪ ﺭﻧﮕﯿﻪ ! ؟
ﮔﻮﺩ: ﺭﻧﮓ ﺗﻮﻟﺪ، ﺭﻧﮓ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﯿﺪﻥ، ﺭﻧﮓ ﮐﻮﻩ ﻭ ﮐﻤﺮ،ﺭﻧﮓ
ﺩﺷﺖ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ، ﺭﻧﮓ ﺍﻓﺘﻮ، ﺭﻧﮓ ﺗﺶ ﻣﻦ ﭼﺎﻟﻪ ﺯﯾﺮ ﻧﻮﺭ ﻣﻪ ﻭ ....
ﮔﻮﺩ: ﻓﻬﻤﯿﺪﻭﻡ ﻭ ﺭﻧﮕﻪ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﻣﻮﻥ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺑﺨﺘﯿﺎﺭﯼ

شعیبی پور شنبه 3 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 03:15 ب.ظ

ما که دوستش دارم نمیدونم شما راجبش چی فکر میکنید ... به نظرم هدف استاد رضایی چیزی فراتر از درس دادنه خلاصه ختم کلام استاد تکیه ،خدایش بدون اغراق میگم

شعیبی پور شنبه 3 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 03:29 ب.ظ

عارفان با عشق عارف می شوند
بهترین مردم معلم می شوند
عشق با عارف مکمل می شود
هر که عاشق شد معلم می شود

شعیبی پور شنبه 3 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 03:31 ب.ظ

مقام استاد

می توان در سایه آموختن

گنج عشق جاودان اندوختن

اول از استاد، یاد آموختیم

پس، سویدای سواد آموختیم

از پدر گر قالب تن یافتیم

از معلم جان روشن یافتیم

ای معلم چون کنم توصیف تو

چون خدا مشکل توان تعریف تو

ای تو کشتی نجات روح ما

ای به طوفان جهالت نوح ما

یک پدر بخشنده آب و گل است

یک پدر روشنگر جان و دل است

لیک اگر پرسی کدامین برترین

آنکه دین آموزد و علم یقین

استاد شهریار

متشکرم

آسمان شنبه 3 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 08:16 ب.ظ

گفت استاد : مبر درس از یاد
یاد باد آنچه به من گفت استاد

یاد باد آنکه مرا یاد آموخت
آدمی نان خورد از دولت یاد

هیچ یادم نرود این معنی
که مرا مادر من نادان زاد

پدرم نیز چو استادم دید
گشت از تربیت من آزاد

پس مرا منت از استاد بود
که به تعلیم من اُستاد اِستاد

هرچه می دانست آموخت مرا
غیر یک اصل که ناگفته نهاد

قدر استاد نکو دانستن
حیف !!! استاد به من یاد نداد

گر بمردست ، روانش پرنور
ور بود زنده ، خدا یارش باد

دست درد نکنه ما رو خوب به کشتن دادی

آسمان شنبه 3 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 08:18 ب.ظ

سپاسگزار استادی هستم که اندیشیدن را به من آموخت ، نه اندیشه ها را

آسمان شنبه 3 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 08:24 ب.ظ

درود بر استاد گرامی
بنده افتخار میکنم که شاگرد شما بوده و هستم

دست استاد خویش را ببوس ، چون او هم پدر است هم پرورنده خرد . ارد بزرگ


استاد عزیزم بی انصافیست که شما را به شمع تشبیه کنم زیرا شمع را میسازند تا بسوزد اما شما میسوزی تا بسازی ، با سپاس

آسمان دوشنبه 5 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 01:44 ب.ظ

سلام استاد خوبم
گر بمردست ، روانش پرنور
ور بود زنده ، خدا یارش باد
خاک به سرم اینو قرار بود نزارم استاد جونم ببخشید اشتباهی رخ داده منو ببخشید دوور از جون انشالله همیشه زتده باشید

ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد