فردا روز دیگری ست!

هزاره سوم از راه رسیده جمعیت دنیا از چند میلیارد گذشته ،امواج ماهواره ها همه را مسحور خود کرده شهرها با رشد قارچ گونه به هم متصل شده اند ومردم سر در گم و درتکاپویی برای هیچ از سروکول هم بالا می رونداما دلها؟ همچون سنگ ، سیاه وسرد

هیچ دل مهری نمی ورزد
هیچ کس دستی به سوی کس نمی آرد
هیچ کس در روی دیگر کس نمی خندد
باغهای آرزو بی برگ

****

راستی مگر نه اینکه از دید صاحب نظران انسان تاریخ خود را می سازد اما چرا این تاریخ مملو از ابهامات است .... چرا برای خیلی ها ارزش ها این همه زود کم رنگ میشوند یا این رو به اون رو میگردند  چرا همه حسرت گذشته ها را می خوریم .چرا واژه هایی مثل صمیمیت ،صفا وصداقت را دیگه باید توی فرهنگ لغت پیداکرد وچرا روزمرگی و روزمره گی همه را اسیر خود کرده است. ،قصه های شیرین مادربزرگها جای خود را به غصه ها و حسرت ها دادند .محله ها به فراموشی سپرده شده اند . کوچه وخیابان آکنده از ملال ، دود و بوق وازدحام ولی اندرون خانه ها مانند قبر در آرامش وسکوت اما خالی از سرور  .انگار خنده کودکان هم از ته دل نیست .روایت عشق های پاک ایلیاتی وشب نشینی های خانوادگی  فراموش شده است .و همه  سردر گریبان و غرق درپوچی .

از این رو است که این احساس وتجربه درونی مولانا  قابل تعمق وزیباست آنگاه که می گوید:

چنان در نیستی غرقم که معشوقم همی گوید
بیا با من دمی بنشین، سر آن هم نمی دارم((مولانا))

با این حال زندگی همچنان ادامه دارد . توی این واپسین نفسای زمستان اگر هوا بس ناجوانمردانه هم سرد باشد که نیست اما همیشه خورشید پر حرارت است وگرم ،آسمان آبی تا بیکران گسترده است .امید در دلها همچنان باقی است و خدایی که همین نزدیکی ست .ولی یادمان نرود

زندگانی شعله می خواهد
شعله ها را هیمه باید روشنی افروز

هیمه های امیدی که از حرارت آن گل اندیشه بتراود

شاید ازاین روست که هنوز می توان گفت : فردا روز دیگری است

حسن ظن است و امید خوش تو را
که تو را گوید به هر دم برترآ
سربلندم من، دو چشم من بلند
بینش عالی امان است از گزند

((مولانا))