دل هایتان بهاری ایام بکام

تشبیه انسان و طبیعت

نوروز و تحول طبیعت در ادبیات

مولانا:

ز بهاران کی شود سرسبز سنگ       خاک شو تا گل برویی رنگ رنگ

سال‌ها تو سنگ بودی دلخراش        آزمون را یک زمانی خاک باش

ای برادر عقل یک دم با خود آر         دم بدم در تو خزانست و بهار

عطار

جهان از باد نوروزی جوان شد

زهی زیبا که این ساعت جهان شد

شمال صبحدم مشکین نفس گشت

صبای گرم رو عنبر فشان شد

تو گویی آب خضر و آب کوثر

ز هر سوی چمن جویی روان شد

باباطاهر

عزیزان موسم جوش بهاره

چمن پر سبزه و صحرا لاله زاره

دمی فرصت غنیمت دان در این فصل

که دنیای دنی بی اعتباره

سعدی 

سعدی نیز مانند مولوی تغییر حال را از صفات آدمی می‌داند.
نگویم لب ببند و دیده بر دوز       ولیکن هر مقامی را مقالی
زمانی درس علم و بحث تنزیل        که باشد نفس انسان را کمالی
زمانی شعر و شطرنج و حکایت         که خاطر را بود دفع ملالی
خدایست آنکه ذات بی‌نظیرش        نگردد هرگز از حالی به حالی

حافظ

آن همه ناز و تنعم که خزان می فرمود       

عاقبت در قدم باد بهار آخر شد

این نوبهاری ست فرح بخش که به امید بازگشت دگرباره اش، بلبلان بینوا ستمهای فراوان از فصل سرما دیده و سختی های اوج سرما، یعنی دی ماه، را تحمل کرده اند:

  چه جورها که کشیدند بلبلان از دی         به بوی آن که دگر نوبهار باز آید

ایام بهار است و گل و لاله و نسرین

از خاک بر آیند تو در خاک چرایی؟

چون ابر بهاران بروم زار بگریم

بر خاک تو چندان که تو از خاک بر آیی