منت خدای را عز و جل  که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت . هر نفسی که فرو می رود،‌ ممد حیات است و چون برمی‌آید مفرح ذات . پس در هر نفسی، دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب. 

از دست و زبان که برآید

کز عهده شکرش به درآید

بنده همان به که به تقصیر خویش

عذر به درگاه خدای آورد

ورنه سزاوار خداوندیش

کس نتواند که بجای آورد